Pff…..dit is een blogberichtje die ik al zo lang wil schrijven maar mij maar niet lukt.
Eentje van diepe gevoelens oprakelen, moeilijke maanden beschrijven..
Ik weet ook niet of het mij lukt maar begin maar gewoon met schrijven.
Eind december, om precies te zijn kerstavond was één van de meest bijzondere avonden.
Nou eigenlijk de mooiste kerstavond in mijn leven!
Dít!
Zó enorm blij waren we samen!
De volgende morgen zaten we in de kerk.
We vierden kinderkerstfeest.
Met het mooiste kersverse ‘geheimpje’ daar zitten.
Onze 3 meiden meedoen op het podium met het toneelstuk en het koortje.
En ’s middags kerst vieren bij de familie zonder wat te kunnen zeggen.
Het voelde heel onwerkelijk én speciaal!!
Het prachtige nummer O holy night…..heeft voor ons een hele speciale betekenis gekregen.
Zat dagen (2 weken) in Pieter zijn hoofd.
En de mijne.
Tweede kerstdag is een traditie om samen een uitgebreid kerstontbijt te eten.
Pieter maakt tijdens het timelapse filmpje deze foto stiekem.
De meiden moesten ook nog een paar weken wachten tot het blijde nieuws.
Dit was misschien wel een leuk aankondigingsfilmpje voor de familie?
De weken erna vond ik best spannend. Voor Lente haar zwangerschap hebben we het verdriet al eens meegemaakt dus helemaal onbezorgd ben je dan niet meer.
Pieter was alleen maar héél gelukkig en gelukkig onbezorgd.
Hij zei elke dag wel 10x hoe superleuk hij het vond. Zo lief en leuk!
Mijn misselijkheid begon te komen in week 6 wat pittiger.
Op de verjaardag van Lente bijna 7 weken viel ik zelfs flauw na het douchen.
Het was lastig om op allerlei momenten niet te kunnen vertellen wat er aan de hand was.
Zelfs nog een babyshower gehad, verjaardagen…
Met 8 weken en 2 dagen hadden we de eerste echo.
Wat eerder aangezien het eerder een keer pas met ruim 11 weken aan het licht kwam dat het hartje al weken niet meer klopte.
We hadden mijn moeder als oppas geregeld omdat Phileine en Lente ziek thuis waren.
We moesten wel een goede smoes verzinnen. We zouden voor Pieter zijn tinnitus naar het ziekenhuis in Sneek gaan.
Ik was ontzettend zenuwwachtig al dagen ervoor.
Die ochtend zei ik tegen Pieter dat ik juist nu wilde genieten en het wilde loslaten.
Eenmaal aangekomen in de wachtkamer voelde het vertrouwd en onwennig tegelijk.
Hier waren we zó vaak geweest in de afgelopen jaren voor de meiden.
Maar tegelijk ook al zo’n tijd geleden.
We waren aan de beurt.
We liepen naar binnen in de warme donkere echokamer.
De echoscopiste merkte dat ik zenuwen had. Ze liep de vragen snel door en ik mocht gaan liggen.
Gelijk na het eerste beeld zei ze toch te willen kijken met een inwendige echo.
Dus ik ging eerst naar het toilet (ik had speciaal voor beter beeld veel gedronken;)
En toen ik weer ging liggen was het al snel duidelijk.
Er klopte geen hartje meer…
Met 7 weken was het gestopt met kloppen.
Ik kon het eigenlijk niet geloven..
Niet nóg een keer.
Misschien na lang bewegen dat het tóch wel te zien zou zijn?
De echoscopiste was gelukkig heel lief en vond het ook zó naar voor ons.
Je was er al zo bang voor zei ze.
We zouden al hierna een eerste consult hebben in plaats van voor de echoafspraak.
Gelukkig maar.
Het is zó enorm confronterend allemaal.
We zijn naar de auto gelopen, elkaar in de auto getroost maar het kwam bij mij nog niet helemaal binnen.
Daarna naar het voorhuijs gelopen waar we altijd na een echobezoekje van onze meiden koffie en thee met blokzijlerbrok aten.
Wat moesten we doen?Hoe vertellen we dit de meiden?Of juist niet?
En mijn moeder zit nu thuis met 2 meisjes bij ons?
Alles gaat meteen door. En ondertussen is je hart gebroken en in duizend stukjes…
Ik hoop binnenkort te kunnen schrijven hoe het daarna verliep.
LENTEBLOEMEN 