Voor mijn lieve Lente

Lief zonnig Lentje…

Altijd zo vrolijk en blij met je frisse blonde koppie.
Ik geniet (en papa en zus met mij mee) elke dag zo verschrikkelijk van jou!
Van je stralende, alleslachtmeekoppie!

Je heerlijke ruikende Lentehaartjes en lieve Lentelijfje.

Je weet dat je méér dan welkom was en bent!
Extra bijzonder voor papa & mama toen je in mijn buik groeide.
Dat je in mijn buik mócht groeien!
Extra bijzonder toen je hier thuis geboren werd.

De zon begon weer te schijnen zei mama toen we een positive test zagen.
23 april, een mooie dag in de lente.
En in de meest stormachtige nacht ben je geboren.
Enorme sneeuwduinen tegen ons huis en de auto.
We hadden geen eens meer naar naar het ziekenhuis gekund.
10 januari……hartje winter werd werd jij thuis geboren.

Ons zonnestraaltje, ónze Lente!

Zo ontzettend naar je uitgekeken en nog steeds elke dag zo blij met jou.

(niet omdat je vandaag jarig bent of het een extra bijzondere dag is maar gewoon omdat
jij jij bent en ik je zo vreselijk lief vindt!)  xx mama

Kleine meisjes….

Worden groter en groter en krijgen 1e echte schoentjes!

Jongste kan nu ruim een maand lopen.
Vanaf afgelopen week wat minder stuntelig. (wat ik trouwens altijd zo schattig vindt).
We hebben een tijdje geleden haar slofjes/oefenschoentjes maar ingeruild voor een heus schoentje.

En trots dat ze is!
Ze laat haar schoentjes zelfs aan wildvreemden bij de winkels zien.
En nee!….ze kan nog niet praten.
Gewoon voetje naar voren en super blij en trots kijken en dan snappen ze wel hoe blij ik met mijn witte schoentjes ben:-)

(foto volgt nog )
Ze ligt nu te slapen en de schoentjes liggen op haar kamer 😦

En deze gaan in de doos op zolder!

1e brief van Olivier

Eind vorige week kwam de langverwachte brief van ons sponsorkind Olivier.

 

Op een bijzondere manier kwam ik via  Sandra van http://zeeuwsemama.blogspot.com/ in aanraking met compassion.
Of liever gezegd, ik werd geráákt door het werk van compassion.
Ook werd ik geraakt door de manier waarop Sandra en haar gezin hun sponsorkindje in hun hart hadden gesloten!
Toevallig had ik op de site zitten kijken en bleven 2 kleine kopjes extra in mijn hoofd zitten.

Toen ik op het blog van Sandra linksboven in de hoek de naam van één van ‘ mijn’ koppies zag was het voor mij duidelijk.
Dit gaan we doen!
Ik mailde met Sandra en mijn gevoel werd helemaal bevestigd!
Ik twijfelde tussen de twee kinderen, wat moeilijk dat je dan moet kiezen.
Ze hadden beide (zoals zovelen) een sponsor nodig.
Er werd voor ons gekozen, wat het gelijk duidelijk maakte.
Het meisje had net een sponsor gevonden!

Man zag mijn enthousiastme en dat het mijn hart geraakt had.
Hij vond het een super plan.
(Wat fijn trouwens als iemand je zo goed kent en snapt!!!!)
Ik hoefde hem geen eens echt te overtuigen:-)

Sinds die tijd hoort Olivier toch een beetje bij ons gezin.
Zijn foto staat op de kast, er wordt over hem gepraat.
Oudste wijst mij erop als ik na het eten niet voor Olivier bidt.
Dat maakt mij blij!
Blij dat ik soms zie waar ik zó mijn best voor doe.
Proberen om hun hartje ook te laten houden van de ander, de ander die onze liefde en aandacht zo hard nodig hebben.
Ook als je er zelf niet direct gelijk iets voor terug krijgt.

Wat fijn als ik die liefde bij mijn kinderen terug zie.
Wat moet ik zelf vaak nog zoveel leren! En kinderen kunnen je dan zo goed een spiegel voorhouden.
Een dankbaar mens ben ik dan, een blije moeder.
Moeder van mijn lieve meisjes!

En in mijn hart ook een een beetje van Olivier.

Vanaf november zijn we zijn sponsorfamilie, maar nog geen brief ontvangen.
Ik merkte dat ik steeds meer naar de post uitkeek.
Ik probeer trouw te schrijven maar vond het soms lastig dat er niets terug kwam.
Hij is nog maar jong dus zelf schrijven gaat nog niet.
Maar deze brief en tekening waren nu wel extra super!

Voor oudste ook goed om eens wat terug te krijgen, zo wordt het voor haar ook tastbaarder.
Ze ging meteen enthousiast de nieuwe brief met kleurplaat voor hem kleuren.

ennuh..Sandra we doen er ook leuke handafdrukjes bij! Leuk idee!

Juffenfeest!

Afgelopen vrijdag had oudste een juffenfeest.
Het feest was op de boerderij van één van de juffen.

Ik mocht die ochtend samen met onze jongste mee.
Wat hebben we alle drie genoten!
de juf woonde op een prachtige boerderij met een hele mooi tuin.
De klas werd door de helft gedeeld en onze groep ging eerst naar de boerderij bij de buren.

Hier hadden ze koeien en kalfjes!
gaaf om zo tussen de koeien op strobalen te zitten.

Jongste begon lekker enthousiaste geluiden te maken, tja…als je 16 maanden oud bent gebeurt het niet dagelijks dat je oog in oog met een hele rij koeien staat.

Op een flinke paniekaanval van jongste na in de melkstal (heet dat zo?) na was het super leuk en leerzaam.
Op de trekker rijden, tussen de aardappels, uien (in wording).
Kijken, ruiken en voelen wat er nu op zo’n akker groeit.
Super leerzaam en interessant!
Onze oudste weet nou echt hoe die aardappel hier nu op haar bordje komt.
En waar de melk vandaan komt.

Op de heftruck in een grote aardappelkist, heel hoog omhoog en rondjes draaien!
Dat was wel heel leuk maar ook best wel spannend!
Het allerleukste vond oudste het rijden met het paard.
halverwege mocht ze zelfs voorop!
Ik stond er van te kijken dat ze dat zo durfde, leuk om te zien hoe ze groeit!

Afscheid..

Soms schieten er vaak allerlei dingen door mijn hoofd die ik het liefst direct even vastleg.
Dan komt er weer van alles tussen waardoor het er weer niet van komt.
Maar nu toch even tijd voor een berichtje.

Na 2 lange weken vakantie was het eigenlijk weer zó wennen op de basisschool voor oudste.
Het leek geloof ik even alsof het weer haar 1e schooldag was.
In totaal was ze voor de vakantie maar 1 ruime week geweest. (met alle vrije dagen tussendoor)

Met wakker worden een ‘Ik wil niet naar school’, met aankleden weer zo’n zinnetje.
Ik wil met jou en jongste mee naar huiiisss!!

Gisteren liet ik een huilend meisje achter op school.
Dat is de 1e keer in haar leven, voor deze moeder (die natuurlijk verstandig rustig bleef enz.)
even een slik momentje.
Ik vroeg de juf of ze even samen wilde zwaaien en stond daar met jongste voor het raam.

Wat geniet ik nu van de tijd samen met ons kleinste meisje thuis, voor ik het weet sta ik naar jongste te zwaaien, bekers klaar te maken, appeltjes te schillen..
Wat gaat het snel!
En hoewel ik mijn leven nogal bewust en intensief beleef, (zoals ik in elkaar zit)ga ik dat nog even extra doen.

Wat is het héérlijk dat ze net weer zo vrolijk uit school rende.
Trots dat ze weer gewerkt had op school.
Eigenlijk ben ik net een beetje als papa, ik werk ook zo hard!

Verder doe ik op het moment zelf minder dan ik zou willen.
Soms kan je zo lusteloos en moe voelen dat de pit een beetje ontbreekt.
Ik neem mezelf elke avond voor om wat eerder mijn bed in te stappen.
Ik ben echt een avondmens en van dat voornemen komt dus niet zo vaak wat terrecht.

Er staat echt nog van alles op mijn lijstje: auto uitzuigen en schoonmaken, zolder verder opruimen, kleding uitzoeken en ga zo maar door…

Misschien toch eens een paar avonden wat eerder slapen?!

Wat wel en wat niet?

Al voor dat ik dit weblog begon twijfelde ik hoe en wat.
Wat zet je er wel en wat zet je er niet in.

Ik vindt het leuk om door het schrijven mooie en ook minder mooie momenten te beschrijven vast te leggen.
Maar vindt het zó lastig om geen namen te noemen, niet alle foto’s te kunnen plaatsen.

Ik vind het ontzettend leuk dat ik zulke leuke reacties krijg en dat er dus al mensen meelezen.
Ik vind het leuk dat ik weet wie er reageert, ik geniet van veel andere blogs, raak geinspireerd, kijk soms weer even op een andere manier naar de dingen…
Ik geniet even mee als ik prachige foto’s van anderen zie.
Fotograferen is een grote passie van mij of eigenlijk van ons (man en ik).

Ik kan het eigenlijk niet laten om dit alles wat meer een gezicht te geven.
Dat iedereen weet wie en wat bij deze berichten horen.
Maar niet alles op internet is zo betrouwbaar en goedbedoelt toch?
Ik wil niet naief  ‘alles’ maar neerzetten.
Hmmmm…lastig hoor.

Hoe denken jullie daarover?
Ben benieuwd, vind het erg lastig!
Ik hoop dat jullie als meer ervaren blogger goede tips voor mij hebben!

tulpenroute april 2011

Moederdag en recept voor moederdag kruidkoek

Of eigenlijk een tulband kruidkoek.

Allereerst was het hier natuurlijk onze eigen moederdag.
Oudste had haar geheim heel erg goed kunnen bewaren, onderin haar kleding kast.
Ik mocht het woord moederdag zelfs niet noemen…….stttt mam dat is geheim!

Tja…soms moet je woord moederdag gewoon even noemen om papa eraan te herinneren dat er iets is met die 8 mei.
Maar dat kwam allemaal goed.
Mooie bloemenbon…want van bloemen wordt mama zo blij.
met allemaal lieve dingen waarom ze van mij ‘houde’ (smet,smelt moment natuurlijk)

Daarna ontbijtje op bed en natuurlijk het mooie knutselcadeau van school!

‘S middags een kruidkoek gebakken voor oma (schoonmoeder).
Mijn eigen ouders waren op vakantie dus werd het alleen een bezoekje aan schoonouders.
Eigenlijk vind ik het soms niet helemaal hét idee.
Op je eigen moederdag al die moeders bij langs.
Al is het natuurlijk fijn als je dat nog kunt doen.

Mijn idee is zelf…als je zelf moeder wordt, wordt het een dagje voor je eigen gezin.

Maar goed…..schoonmoeder was vast blij met al haar kinderen en kleinkinderen die dag.

Een mooie foto van ons gezin in een lijst en een zelfgebakken kruidkoek.

 

 

Hier komt het recept wat ik weer van mijn moeder heb, en die van haar volgens mij.

• 1 pak zelfrijzend bakmeel
• 1 pak bruine basterdsuiker (lekker makkelijk niets wegen)
• 1/2 liter kokende melk
• snufje peper
• 1 theelepel kaneel
• 1 theelepel kruidnagel
• 1 theelepel nootmuskaat

Alle ingredienten in een kom doen, mixen

En alles in bakblik of tulbandvorm gieten en op 175 graden
60 minuten in de oven.

Nou simpel of niet?

Ik had hem nog iets warm in het folie gedaan, dus wat beslagen.
Maarja…we hadden haast 🙂

Zelfgemaakte cadeautjes voor weinig.
Daar wordt ik weer blij van!

leuke verassing!

Vanochtendvroeg toen ik mijn mail opende zag ik tot mijn verassing dat ik een blogaward had gekregen van

http://onderdeknotwilg.blogspot.com/ wat leuk!

Tineke, bedankt voor je award.

Het is leuk om je gezellige blog te lezen over o.a. je ‘tuinverhalen’ en mooie foto’s.

Ik ben nog maar een beginnende blogger,geïnspireerd geraakt door een hoop leuke blogs.
Ooit eens een linkje in een blad gelezen (volgens mij de kinderen) en daardoor op een hoop bijzonder leuke, mooie blogs terecht gekomen.
Na lang nadenken toch maar begonnen, ook omdat ik het zó leuk vindt mijn herinneringen over en voor mijn gezin toch een beetje vast te kunnen leggen.

En het voelt goed ook niet naar alleen te lezen en ideeën op te doen bij andere blogs maar zelf ook wat te schrijven.

Natuurlijk geef ik het award weer door.
Lastig kiezen maar hier komen ze.
(als je ze niet wil doorgeven, zie ze dan maar als een blijk van waardering voor je leuke blog!)

http://huisjelagendijk.blogspot.com/   Ik heb je blog nog maar nét ontdekt maar je schrijft gezellig over je gezin,zeker een extra bezoekje waard!

http://debergjes.blogspot.com/
Je passie voor adoptie in je gezin is prachtig om te lezen!

http://jente75.blogspot.com/
omdat ik nog steeds met veel plezier je leuke blog lees, afwisselend en vol met leuke, bruikbare tips!

http://zeeuwsemama.blogspot.com/

Omdat je prachtig kunt schrijven (je verhaal over Armando moet je zeker gaan uitgeven 🙂 en je zoveel mensen kunt bereiken door je enthousiasme voor compassion!!

Verder wil ik zeggen dat ik het leuk vindt al reacties te hebben gehad!

En voor de volgers…WELKOM!

zelfgemaakte vlieger

Gisteren hebben man en dochter hard gewerkt aan een zelfgemaakte vlieger!

Oudste dochter is gék op papa helpen met dingen maken!
van afkleuren (aftekeningen) zelf gaatjes boren, timmeren, niets is haar te gek!
En gisteren werd er dus een heuse vlieger gemaakt.

En ja….hij doet het ook nog!

Nou ja…eventjes dan.